ท้ายบท

เรื่องที่เขาไม่ให้ พูด

"......... อันอ้อยตาลหวานลิ้นแล้วสิ้นซาก แต่ลมปากหวานหูไม่รู้หาย .........     ว่ากันสั้นๆ ก็คือ การประชาสัมพันธ์ที่ดีนั้น ต้องให้ได้เหมือนลมปากที่หวานหูไม่รู้หาย คือไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าใด ลมปากที่ว่านั้นก็ยังคงดำรงหรือหวานอยู่ ไม่เหมือนการประชาสัมพันธ์ที่ไม่ได้ผลที่เป็นเหมือนอ้อยตาลที่เคี้ยวๆ ไป หวานลิ้นแล้วอย่างดีก็เหลือแต่ซาก           แล้วผมก็ยกตัวอย่างที่เป็นเรื่องจริงว่า เมื่อประมาณสี่สิบปีที่แล้ว ตอนที่ผมยังเป็นวัยรุ่นอยู่นั้น ตอนเย็นๆ มักไปตากลมเล่นที่ท่าน้ำราชวงศ์ ยุคนั้นไม่ค่อยมีที่ให้ไปหรอกครับ ได้ไปนั่งเล่นที่ท่าน้ำก็นับว่าดีถม เย็นวันหนึ่งในขณะที่นั่งตากลมที่ท่าน้ำที่ว่านั้น จำไม่ได้ว่าผมพูดอะไรไป (คงเป็นคำหวานนิดหน่อยกระมัง) คนที่นั่งเป็นเพื่อนผมอยู่ก็พลันพูดขึ้นมาว่า อันอ้อยตาลหวานลิ้นแล้วสิ้นซาก แต่ลมปากหวานหูไม่รู้หาย           สี่สิปปี่ผ่านไปรวดเร็วเหมือนโกหก มาถึงวันนี้ผมยังจำคำพูดที่ว่า และคล้ายจะได้ยินเสียงพูดด้วยซ้ำไป แสดงว่าการนำเสนอ ถ้าทำให้ถูกเรื่องถูกราวและถูกเวลาแล้ว จะสร้างรอยพิมพ์ใจคงไว้เนิ่นนานเลยทีเดียว          ถึงตอนนี้ มีผู้พยายามขยั้นขยอให้ผมเปิดเผยว่า คนที่นั่งข้างๆ ผมที่ท่าน้ำราชวงศ์ในเย็นวันนั้น และกล่าวคำอันเสมือนอมตะที่ว่านั้นเป็นใคร ผมทำอิดออดเล็กน้อย แต่ทนรบเร้าไม่ไหวและทำท่าจะพูดความจริง บัดดลนั้น ท่านประธานฝ่ายประชาสัมพันธ์ก็เดินเข้ามาพอดี มองตาท่านก็พอจะเดาได้ว่า เป็นเรื่องที่ไม่ให้พูด และเชิญมาพูดเรื่องวารสารฯ เท่านั้น ไม่ให้พูดเรื่องอื่น           เช่นไม่ให้พูดเรื่องที่ว่ามาเป็นสมาชิกไลออนส์เพื่ออะไร หรือถ้าจะไขนาฬิกาถอยหลังไปอีก ว่าเกิดมาเป็นคนเพื่ออะไร           หรือทำไมการตัดสินใจไม่ทำอะไร จึงมีความสำคัญ ต้องใช้ความกล้าหาญไม่น้อยกว่าการตัดสินใจทำ           หรือทำไมต้องไปเชื่อสุภาษิตฝรั่งที่ว่า อะไรที่มันไม่เสีย อย่าไปซ่อมมัน           หรือทำไมต้องระวังไม่เดินผ่านซอยที่มีหมานอนตายอยู่ ซึ่งเป็นเรื่องของ perception           อีกเยอะครับที่เขาไม่ให้พูด แต่เป็นไปได้ไหมครับที่การยกเรื่องที่เขาไม่ให้พูดมาบอก จะเป็นการเร้าให้เกิดความสนใจ ทำให้ผู้ฟังอยากฟังเรื่องที่ไม่ให้พูดมากกว่าเรื่องที่ให้พูด เป็นกลไกหนึ่งในการเพิ่มสีสันและประสิทธิผลของการประชาสัมพันธ์..........           ..... เอาละครับ ถึงตอนนี้คงต้องเริ่มพูดเรื่องที่เขาเชิญมาให้พูดเสียที.................."